Citroen DS3 1.6 THP może uwieść

Przeczytaj także: Citroen C4 Cactus 1.2 PureTech Shine może nieco rozczarować

Nazwa DS (z ang. Different Spirit) nawiązuje do legendarnego DS-a, ale tak naprawdę ten mały wariat nie ma za wiele wspólnego ze swoim wielkim przodkiem. W jego żyłach, a już szczególnie w opisywanej wersji płynie krew prawdziwych bezkompromisowych Grand Turismo Iniezione. I choć jego bryła ma już 6 lat, po niedawnym liftingu wygląda ciągle młodo, przyciągając spojrzenia przechodniów – tym bardziej, że można go na tak wiele sposobów personalizować!

Patrząc na DS 3 z zewnątrz trudno uwierzyć, że oparto go na poczciwym Citroenie C3. Choć niewielkie rozmiary zewnętrze świadczą o miejskim, spokojnym użytkowaniu, muskularność oryginalnie zaprojektowanej karoserii zdradza raczej ostrzejszy charakter auta. Z przodu ogromne, tak charakterystyczne dla rodziny DS-ów światła przyozdobione są olbrzymim zderzakiem z niewielkim grillem i tworzą z chromowaną listwą coś na kształt uśmiechu.

Stylistyczne San Francisco zaczyna się jednak dopiero na wysokości przejścia błotnika w słupek A. Od niego bowiem opadające ostrym łukiem długie drzwi komponują się z niezwykle fikuśnie poprowadzonym słupkiem B, który wcina się w tylną szybę. Spokojny tył maksymalnie rozciągnięty na boki masywnym zderzakiem z podwójnym wydechem wystającym z atrapy dyfuzora podkreślony jest bardzo oryginalnie wyglądającymi lampami. Całość dopełniają stylistyczne akcenty; dach i lusterka pokryte szarym wzorem w kratę oraz artystycznie zaprojektowane felgi, na które naciągnięto niskoprofilowe opony. Gdy stoi się z boku DS-a ma się wręcz wrażenie, że został on złożony z dwóch różnych samochodów, ale nie jest to wrażenie tragikomiczne, jak w przypadku paskudnego Fiata Multipli. Tu wszystko do siebie pasuje.

W środku również jest ekstrawagancko i sportowo zarazem. Projekt deski rozdzielczej nie może się nie podobać; zegary ukryte w tubach za świetnie leżącą w rękach, uciętą u dołu kierownicą, panel klimatyzacji (niestety jednostrefowej) przypominający zestaw wskaźników, sportowa gałka zmiany biegów – a wszystko to otoczone licznymi akcentami z chromu daje wrażenie, że siedzimy w samochodzie klasy Premium. To, co trochę przeszkadza w tym bardzo pozytywnym na pierwszy rzut oka odbiorze, to gdzieniegdzie tanie materiały wykończeniowe, których nie powinno tu być, bardzo mało intuicyjna obsługa nawigacji i sprzętu audio oraz trochę za dużo „fortepianowego” plastiku. W aucie, które aspiruje do czegoś więcej, niż tylko bycie miejską, luksusową torebką na kołach wolałbym widzieć więcej matu. Ale to być może tylko moja opinia.

Złego słowa nie mogę natomiast powiedzieć o fotelach, które nie tylko wyglądają na masywne, ale też w praktyce takie są. Ciało trzymane w nich nie ma żadnych szans nawet o milimetr przesunąć się na boki. Minusem dla niektórych może być fakt, że ich budowa mocno ogranicza przestrzeń dla pasażerów tylnej kanapy, ale kto o zdrowych zmysłach przewoziłby w takim aucie kogoś z tyłu? Tym bardziej, że tylna kanapa jest dość twarda i bardzo ciężko się na nią wdrapać. Z przodu natomiast miejsca nie brakuje – zarówno nad głową , jak i na nogi jest go więcej niż wystarczająco. 275-litrowy bagażnik również nie należy do najmniejszych w klasie i spokojnie wystarczy na szybki wypad w góry.