Honda Civic sedan 1.5 Turbo Elegance - reprezentacyjny kompakt

Przeczytaj także: Honda Civic 4d 1.5 VTEC Turbo Elegance

Pamiętacie sedany VIII generacji IX Hondy Civic? Nie? Nic dziwnego. Nie porażały urodą. Nie zapadały w pamięć. Dziwię się, że właściciele tych aut są je w ogóle w stanie znaleźć na ulicy – ok, IX jest mniej, bo sedany tej generacji nie były sprzedawane w Europie. Dziesiąta odsłona Hondy Civic z kufrem wygląda dla odróżnienia nadspodziewanie dobrze. W zasadzie ciężko powiedzieć, że to typowy sedan. Bardziej gran coupe.

Rasowo i ostro poprowadzona linia przodu, światła tzw. “obrysówki” zamontowane przy przejściu zderzaka w błotnik, lekko poprowadzone przetłoczenia boku i mocno opadająca linia dachu w kierunku bagażnika. Cudo. Jedynie tył, z wyłupiastymi światłami za bardzo zalatuje nowym Priusem. Zresztą zobaczcie sami.

Po otwarciu drzwi pozytywne wrażenia mnie nie opuściły. Nie znajdziecie tu kosmosu znanego z poprzednika, ale raczej stonowaną elegancję. Tyle, że to olbrzymia zaleta. Wszystko poukładane jest bardzo sensownie, czytelnie, a w dodatku nie można narzekać na wykończenie – przynajmniej większości materiałów. Oczywiście to, co wyżej jest miękkie, a to co niżej staje się coraz twardsze, ale standard klasy został utrzymany, i to w tej górnej granicy. Słabej jakości są: wyściółka podłogi bagażnika, plastikowe obudowy mocowań foteli, które w prezentowanym egzemplarzu były powyłamywane oraz – same fotele.

Tu na chwilę się zatrzymam. Niestety tym razem Japończycy się nie postarali. Przednie fotele są miękkie, trochę przez to niewygodne, już nie tak obszerne jak w poprzedniku, a do tego wykonane z gąbki, którą można dosłownie ścisnąć dociskając palec do palca. Obawiam się o sprężystość tych foteli po 150 – 200 tys. km. Ogromnym minusem jest dostęp do bagażnika – tylko z pilota lub dźwigienką ze środka… Do tego po otwarciu okazuje się, że producent nie przewidział żadnych wieszaczków czy innego rodzaju mocowań. Szkoda.

Skoro opisałem już wady, przejdźmy do zalet. A tych jest dużo. Prosty interfejs systemu Honda Connect pozwala na szybkie rozgryzienie działania multimediów. Owszem, wygląd np. nawigacji czy obraz kamery cofania trącą nieco myszką, ale ciężko uznać to za wadę. Wyświetlany obraz jest czytelny, a dzięki matowemu ekranowi praktycznie nie widać palców. Gdyby Honda zostawiła chociaż jedno pokrętło do zmiany głośności to byłby to system idealny. Panel klimatyzacji umieszczono na tym samym ekranie, ale temperaturę nadal regulujemy pokrętłami. Duży plus. Przyczepiłbym się trochę do prędkościomierza, który mógłby być bardziej czytelny, ale po kilku godzinach postanowiłem się od niego odczepić – kwestia przyzwyczajenia.

Również dużych rozmiarów kierownica, która pewnie leży w dłoniach, zapisuje się po stronie zalet. Z racji nieco usportowionej pozycji w Civicu (dziesiąta generacja została usztywniona i obniżona o 16 mm) jej duży wieniec mógłby być uznany za wadę, ale naprawdę tak nie jest. To, co jeszcze w Hondach uzależnia, to działanie skrzyni biegów. Oczywiście wszystko zaczyna się od lewarka, który świetnie leży w dłoniach. W prezentowanym Civicu został on zamontowano dość wysoko na panelu środkowym, ale dzięki temu zabiegowi pod spodem znajdziemy pomysłowy schowek oraz wejścia USB, HDMI oraz gniazdko 12V.

To co, jazda?

Honda postanowiła zerwać z wizerunkiem, do którego nas przyzwyczaiła. A mianowicie prostych, kręcących się do niebotycznych wartości silników wolnossących i wraz z X Civiciem w gamie pojawiły się jednostki turbodoładowane. Najsłabsza 1.0, dostępna w hatchbacku, mocno mnie ciekawi, ale niestety nie miałem okazji nią jeszcze jeździć. Z mocniejszą, o pojemności 1.5 i mocy 182 KM, miałem już do czynienia w hatchbacku, tyle że tam silnik sprzężono ze skrzynią CVT, o której to zresztą nie da się powiedzieć złego słowa. W prezentowanym egzemplarzu ta pokaźna moc przekazywana została na koła za pośrednictwem skrzyni manualnej. I powiem szczerze, że nie wiem czy wybrałbym manual czy automat…

Skrzynia manualna daje dużo frajdy z prowadzenia, choć przynajmniej na początku wydaje się mieć zbyt krótkie przełożenia. Szybko okazuje się, że da się na każdym biegu mocno wcisnąć gaz w podłogę, ale i jazda z małą prędkością na wysokim biegu nie stanowi dla tego silnika wyzwania. 6-biegowa skrzynia posłusznie wykonuje polecenia kierowcy, działa z miłym kliknięciem i wszystko byłoby idealnie, gdyby nie fakt, że w testowanym HR-V manual jest jeszcze bardziej precyzyjny. Może się czepiam, ale czegoś mi w Civicu zabrakło.

Natomiast sam silnik jest świetny. Samochód zbiera się bardzo dobrze, a katalogowe 8,5 sekundy do setki wydają się zbyt ostrożnym wynikiem. Celowałbym w sekundę mniej. Ciąg czuć już od okolic 2 tys. obr. praktycznie do samej góry. 1.5-litrowy motor nie jest też zbyt łasy na paliwo – spokojnie udaje się zamknąć w przedziale 7-8 l/100 km. Szkoda tylko, że bak auta ma pojemność tylko 46 litrów. Przy czym ciekawostka. W pewnym momencie wyświetlało mi się 20 km do tankowania, a wlałem tylko 37 litrów Pb95 do pełna. Prawda, że dziwne?

Co innego zawieszenie. Po przejażdżce hatchbackiem w głowie zostały mi same pieśni pochwalne – 5-drzwiowy Civic świetnie trzyma się drogi, jest zwarty i może spokojnie stanąć w szranki z każdym Focusem czy Golfem. Sedan został przez japońskich inżynierów potraktowany zupełnie inaczej. Jak na limuzynę przystało wygoda przede wszystkim. Twardość została zastąpiona miękkością, co niestety czuć przy szybko pokonywanych łukach na autostradzie. W mieście i podczas spokojnej jazdy Civic zaskakuje za to wygodą i wszechstronnością. Również układ kierowniczy zestrojono miękko i potulnie, ale na szczęście nie jest tak, że nie wiadomo co dzieje się z przednimi kołami.

Dla kogo zatem jest to auto?

Dobre pytanie. Kilka dni spędzonych z Civiciem wspominam dobrze. Byłem w Krakowie, pokręciłem się trochę po Warszawie i z punktu widzenia 33-latka stwierdzam, że mógłbym mieć takie auto zaparkowane pod swoim domem. Civic sedan jest ładny, nowoczesny, zaryzykuję twierdzenie – nawet reprezentacyjny. Na pewno nie nudny. Do poprawy kwestie użytkowe – dostęp do bagażnika, jakieś zaczepy do przewożonego ładunku. Wygoda – tu by się przydały lepsze stelaże przednich foteli. A co do zawieszenia to sam nie wiem. Sedan Hondy nie służy do wyścigów, tylko do wygodnego przemieszczania się na co dzień. I z tego zadania wywiązuje się bardzo dobrze. Hatchback to po prostu inne auto!

P.S. wszystko fajnie, ale ta cena… 90 400 zł w podstawie i aż 99 200 zł w wersji, którą widzicie. Myślę, że 10 tys. zł. za dużo. Z drugiej strony, Honda niesamowicie dobrze trzyma wartość, a Civic sedan poniekąd zastępuje w Europie Accorda…