Ford Mondeo Hybrid idealny do flot

Przeczytaj także: Ford Mondeo Hybrid Vignale = ekologia+luksus

Kolejną różnicę w stosunku do wersji benzynowej lub wysokoprężnej zauważa się tuż po zajęciu miejsca za kierownicą. Mowa o zegarach, które zostały znacznie zubożone – nie ma obrotomierza, a w zamian producent zafundował nam dwa komputery sterowane osobnymi joystickami na kierownicy; jeden po prawej drugi po lewej stronie. Wyświetlają się na nich: wskaźnik naładowania baterii, ilość odzyskania energii z hamowania, średnie spalanie (kilka możliwych raportów na ten temat do wyboru), przebieg, sposób jazdy itd. Obsługa nie jest trudna, można nawet powiedzieć, że wszystko ustawia się dość intuicyjnie, tyle że 10-15 minut przyzwyczajenia i „przeklikania” się przez wszystkie opcje to taki standard na początek. Później już jest z górki.

Zamknijmy już jednak wnętrze i zajrzymy do tego, co znajduje się pod maską. A tu – niespodzianka. Jeśli spodziewaliście się silnika trzycylindrowego o pojemności jednego litra to spieszę wyprowadzić Was z błędu. Ford postawił bowiem na dwulitrową jednostkę czterocylindrową sprzężoną z silnikiem elektrycznym, który swoją moc czerpie z litowo-jonowych baterii o pojemności 1,4 kWh. Moc tego zestawu to 187 KM, więc naprawdę niemało. Do setki auto przyspiesza w 9,2 sekundy, a według danych katalogowych rozpędzanie kończy, gdy na liczniku wskazówka zatrzymuje się tuż przed 190 km/h. Prawda jest jednak taka, że Mondeo Hybrid licznikowo przekracza tę wartość dość znacznie – na zamkniętym odcinku drogi udało mi się rozpędzić niemieckiego średniaka do prawie 210 km/h.

Skąd w ogóle Ford wziął silnik elektryczny w tej Hybrydzie? Nie prostszego – zapożyczył go od braci Amerykanów, z firmy matki za Oceanem. Dlatego samochód, który powstaje w hiszpańskiej Walencji ma montowane akumulatory przysyłane prosto z fabryki w Michigan. Tamtejsi inżynierowie nie tylko lepiej bowiem znają się na hybrydach, oni dostrajają takie jednostki perfekcyjnie. Udało im się na przykład zmusić klimatyzację i pompy wodne do współpracy z jednostką elektryczną, a to podobno było nie lada trudne zadanie.

Efekt tej współpracy jest naprawdę zacny. O dynamice Mondeo można nie tylko pisać, można również ją poczuć. Samochód bardzo przyjemnie nabiera prędkości; zarówno w mieście jak i na trasie. Wyprzedzenie tira czy kolumny pojazdów nie stanowi dla niego żadnego wyzwania, a trzymanie prędkości autostradowej z małym haczykiem, ciągiem przez kilka godzin to tylko małe piwo przed śniadaniem. W dodatku przyjemności z jazdy nie psuje skrzynia automatyczna bezstopniowa eCVT, która sprawuje się tu naprawdę dobrze. Oczywiście czasami, gdy wciśniemy gaz do podłogi, potrafi spowodować, że silnik zaczyna mocno wyć, ale biorąc pod uwagę całą elektryczno-spalinową konkurencję, dźwięk jednostki Mondeo Hybrid sklasyfikowałbym jako aksamitny. Podczas jazdy z prędkością 90-120 km/h w zasadzie jedynym odgłosem, który dochodzi do kierowcy, oprócz nieźle grającego zestawu audio Sony, jest szum powietrza i opon. Spalanie na trasie daje się zamknąć w 6,5 l/100 km bez żadnych technik eco-drivingu.

Jeszcze ciekawiej robi się, gdy Mondeo zaczyna pracować na silniku elektrycznym. Teoretycznie da się go rozpędzić do 135 km/h bez kropli Pb95, mnie się udało do okolic 100 km/h, ale ja nie o tym. Tuż po naciśnięciu przycisku start&stop nie dzieje się nic. Nie słychać odpalania silnika, nie czuć żadnych wibracji. Wrzucamy więc „D” i ruszamy. Samochód, jeśli jest już nagrzany i ma naładowane baterie porusza się wtedy bezszelestnie i spokojnie, nawet dość dynamicznie, możemy rozpędzać się tylko na elektryce. Jazda w przedziale prędkości 5-60 km/h po mieście może odbywać się z minimalną jedynie pomocą jednostki benzynowej. Dzięki temu spalanie, które bez trudu udało mi się uzyskać w październikowych, warszawskich korkach to 4,8 litra/100 km i wcale nie musiałem się specjalnie starać, żeby tę wartość utrzymać. Myślę, że spokojnie mógłbym zmusić silnik do dalszych oszczędności.

Co ciekawe, samo stanie w korkach, poza oczywiście straconym czasem nie kosztuje nic (Mondeo przy podjeżdżaniu w korku w ogóle nie potrzebuje silnika spalinowego), a to już mocno zniechęca do korzystania z komunikacji miejskiej na co dzień. Gdy jednak energia zaczyna spadać, warto przy pierwszej lepszej okazji rozpędzić się mocniej, a później energicznie, ale równomiernie przyhamować – pozwala to doładować się bateriom litowo-jonowym.

Zastosowanie ciężkich baterii i rozmieszczenie jej w tylnej części pojazdu spowodowało, że Mondeo Hybrid ma bardzo dobry wskaźnik rozłożenia masy. Czuć, że dociążony tył jeszcze chętniej podąża za świetnie prowadzącym się przodem. Układ kierowniczy jest dokładnie taki jak w takich autach lubię – lubiącemu komfort kierowcy nie będzie przeszkadzał, a każdemu, kto lubi mocniej wcisnąć pedał gazu w zakręcie z przyjemną łatwością przyjdzie z pomocą i wybawi z opresji. Nastawy zawieszenia są raczej komfortowe (prawie w ogóle nie czuć dziur), ale spalinowo-hybrydowego Forda nie trzeba specjalnie długo prosić, żeby pokazał na co go stać także na szybko pokonywanym łuku czy autostradzie.