Perfekcyjne Infiniti Q50

Przeczytaj także: Kuszące Infiniti Q50

Zastosowanie Direct Adaptive Steering powoduje, że do prowadzenia samochodu trzeba się przyzwyczaić, ale już po chwili dostrzegalne są plusy jego zastosowania. Układ kierowniczy jest bowiem o wiele bardziej bezpośredni, a na wieniec kierownicy nie przenoszą się żadne drgania spod kół samochodu. Infiniti Q50 wyposażono również w tarczę bezpieczeństwa monitorującą pracę kierowcy. Może ona pracować w trybie uśpionym, wkraczając do akcji jedynie w ostateczności, tuż przed wykrytym niebezpieczeństwem, może być też ustawiona w tryb czuły, monitorując na bieżąco poczynania kierowcy. Tarcza bezpieczeństwa współpracuje też z aktywnym tempomatem, więc po włączeniu obu urządzeń można rozsiąść się wygodnie w fotelu – Q50 będzie bowiem samo hamowało, samo przyspieszało, a gdy zajdzie taka potrzeba – może również samo pokonywać lekkie zakręty (sprawdzone przy 120 km/h na drodze szybkiego ruchu i… działa).

Mimo całej tej elektroniki, w którą dozbrojono Q50, Infiniti postarało się o coś najważniejszego. A mianowicie o przyjemność z jazdy samochodem na co dzień. Sercem auta jest, jak już wspominałem wyżej, silnik zapożyczony z Mercedesa, ale Japończycy trochę przy nim pogrzebali i wyszła im naprawdę niesamowicie dynamiczna jednostka. Moc 211 koni mechanicznych pchana jest za pośrednictwem jednosprzęgłowej skrzyni automatycznej na koła tylne. Osiągi? Bardzo wystarczające. 7,2 sekundy do setki i prędkość maksymalna 245 km/h. Czy trzeba chcieć czegoś więcej? Nie sądzę, tym bardziej, że 220 km/h na liczniku pojawia się niesamowicie szybko, a samochód chętnie przyspiesza dalej. 7-biegowa przekładnia, choć na rynku są już nowocześniejsze konstrukcje, całkiem przyjemnie radzi sobie z autem i tylko czasami, po wciśnięciu kick-down, lekko opóźnia zrzucenie biegu na niższy. Nie ma jednak żadnych problemów z wyprzedzaniem kilku tirów na raz. Powiem szczerze, że po przeczytaniu kilku negatywnych opinii o jej działaniu obawiałem się zamulania, ale nic takiego nie miało miejsca. Poważnie!

Napęd na tył i mocna, chętnie wkręcająca się na obroty jednostka pozwalają na sporo szaleństw za kierownicą Q50. Co ciekawe silnik, mimo „uturbienia”, został ustawiony tak, że przypomina bardziej jednostkę wolnossącą – zbiera się przeciętnie z dołu, w środku pola obrotów idzie już jak burza, natomiast pod koniec strzela piorunem. Wejście z dużą szybkością w zakręt, gdy w pogotowiu mamy cały wachlarz systemów wspomagających, odbywa się gładko i bezstresowo, a samochód zdaje się oszukiwać momentami prawa fizyki. Prawdziwa zabawa zaczyna się jednak po wyłączeniu ESP i kontroli trakcji (producent przewidział i to). Infiniti staje się wtedy przyjemnie nadsterowne, a pewność, z jaką działa układ kierowniczy w porozumieniu z zawieszeniem ani przez chwilę nie „zdejmuje” uśmiechu z twarzy. Miłe zaskoczenie czeka też na kierowcę przy dystrybutorze na stacji paliw. Spalanie Q50 na trasie kształtuje się w przedziale 5,9 – 8,8 litra, natomiast w mieście 8,5 -11,5 litra. Mimo, że dane fabryczne mocno te wartości zaniżają, jak na moc i możliwości auta i tak jest bardzo dobrze!

Podsumowując, gdybym szukał samochodu klasy średniej Premium, to ominąłbym salony Audi, Mercedesa, BMW, postałbym chwilę przed salonem Lexusa, ale ostatecznie wszedłbym tylko do salonu Infiniti. Q50 to mega dopracowany samochód pod każdym względem – zaczynając od pieczołowitego wykonania i agresywnego wyglądu, a na perfekcyjnym prowadzeniu kończąc. Malkontenci pewnie dostrzegą minimalnie mniejszą przestrzeń na nogi pasażerów tylnej kanapy, ale ja na takie rzeczy kompletnie nie zwracam uwagi. Infiniti to także elektroniczny bajer na kołach, który docenią miłośnicy wszelkiej maści iphonów, smartphonów, smartwatchy i całego tego ustrojstwa. Ważne jednak jest to, że te wszystkie wodotryski nie odbierają kierowcy najważniejszego – przyjemności z jazdy! Infiniti Q50 utkwiło mocno w mojej pamięci. I nie sądzę, żeby któryś z klasowych rywali wymazał te dobre wspomnienia w najbliższym czasie…