Suzuki Grand Vitara 2.4 Elegance

Przeczytaj także: Suzuki Jimny 1.3 VVT Elegance

Z zewnątrz

Z zewnątrz Vitara nie wyróżnia się niczym specjalnym. Dzieje się to głównie za sprawą długo nie odświeżanej stylistyki, w której niewiele zmieniło się od 2005 roku, kiedy to Vitara zadebiutowała w nowej wersji nadwozia. Wszyscy zdążyliśmy się już do niej przyzwyczaić w związku z tym nie jest to pochłaniacz spojrzeń przechodniów. Mimo to, jak dowodzą poczynania takich gigantów jak Volkswagen, Audi, czy Skoda stylistyczny konserwatyzm często wychodzi na dobre. Vitara ma swoich fanów, a gdy wziąć pod uwagę jej właściwości jezdne, wygląd auta schodzi na dalszy plan. Myślę też, że ironicznie właśnie to, że niewiele ingerowano w stylistykę sprawiło, że Vitara wyróżnia się na tle innych SUV-ów. I podczas gdy one są w zasadzie podobne do siebie i wyglądają jak napompowane kombi, Vitara konsekwentnie wygląda jak samochód terenowy. To, co rzuca się w oczy to przede wszystkim duży prześwit zachęcający do zjazdu w teren, a także kojarzone szczególnie z samochodami terenowymi koło zapasowe schowane na tylnej klapie bagażnika. Całości dopełniają masywne nadkola dodające autu dynamizmu. Powiem szczerze, że im dłużej przyglądam się Vitarze tym bardziej mi się podoba. Przelatują mi nawet przez głowę myśli, czy nie kupić by sobie takiej. Jest w niej coś, co przypada do gustu, jednak gdy trzeba nazwać tą jedną rzecz trudno powiedzieć jednym słowem, co tak naprawdę jest w niej urzekającego.


Wnętrze

Wnętrze Vitary jest proste, chociaż jak na samochód terenowy i tak finezyjne. Na pierwszy rzut oka nie widać tutaj nic szczególnego (na drugi zresztą też) ot zwykły w miarę estetyczny środek. Mimo to stylistyka jest na tyle uniwersalna, że każdy znajdzie coś dla siebie. Jednym spodobają się „zegary” wyglądające jak ze sportowych samochodów. Innym przypadnie do gustu prosta i dzięki temu mega przejrzysta i łatwa w obsłudze konsola środkowa. We wnętrzu razi trochę zestawienie ostrych, prostych linii z krągłościami. Odnoszę też wrażenie, że projektując środek czerpano inspirację od innych producentów. Kształt deski rozdzielczej do złudzenia przypomina tą znaną nam z ostatnich generacji Volvo. Fotele zaś zarówno pod względem kształtu, jak i tapicerki kojarzą mi się z tymi montowanymi w Fordzie Fokusie Mk2. Pod względem ergonomii nie ma się do czego przyczepić. Konsola ma tak niewiele przycisków, że naprawdę nawet totalny nowicjusz bez zaglądania do instrukcji obsługi momentalnie poradzi sobie z ustawieniem w zasadzie wszystkich parametrów łącznie z kontrolą trakcji oraz napędem na cztery koła. Jeżeli chodzi o widoczność z samochodu, a co za tym idzie bezpieczne parkowanie również nikt nie powinien mieć problemów.